ayfer Ekim 14, 2011 at 11:25 am

Abdülmecit döneminde buraların dutları çok meşhurmuş ve özel olarak dut yemeye gelirmiş insanlar. Ayrıca serin havası ve toprak tipinden dolayı en güzel karanfiller burada yetiştirilmiş ve bu tarlalarda çok ünlüymüş.

Süheyl Açıkel Kasım 3, 2011 at 5:47 pm

Bu sitede şehir efsanesinden bahseden kişilere ben çocuklığumun Mecidiyeköy’ünden hatırladıklarımı aktarayım.

1950 yılında 2 yaşındayken Zincirlikuyu’daki kooperatif evimize taşındık. O çevrenin ayazı hakikaten kışları bizi dondurur, taşkömürü
yakılan evimizin odasına sığınırdık. Tuvalete gitmek sanki bir işkenceydi.1954 yılı kışında yollar kapanmış,okullar bir süre tatil olmuştu. Mediyeköy dutlukları bizim Zincirlikuyu’ya kadar uzanırdı.
Dut satıcıları gelir ağaçlardan dut toplarlardı.
Belediye otobüsleri Gayrettepe’ye kadar, tramvay Şişli’ye kadar işlerdi.
Kümeslerimize kurt değil ama sansar dadanırdı, bazen horozumuzu kan revan içinde bulurduk. Kümes bağırtılarına yardıma koşulurdu.
Bugün Esentepe Mahallesinin bulunduğu alan Roman (ogünkü adıyla Çingene) mahallesiydi. Yollarda herbulduğu faydalı şeyi ve yeşilliklrden çapayla çıkardığı ”şevketi bostan”vs. gibi otları
sırtındaki küfesine atan çingenelerden ben çok korkardım. Zira ailem,
uzaklaşma seni kaçırırlar diye bu küfelilerle korkuturdu.
Zincirlikuyu’da girişi birçok Türk filmine sahne olmuş Necip İpar’ın Puro&Fay Fabrikasının köpüklü,asitli suları Kağıtane (o zamanki deyişle Kahtane) deresinin başlangıcıydı ve bu dere Haliç Kağıtane’ye kadar akardı. 7-8 yaşlarında bu dere boyunca uzunca bir yürüyüş yaptığımızı hatırlıyorum. Mecidiyeköy eteklerinde derenin kuzey yakası dutluk,güney yakası ise derekenarına kurulmuş gecekondularla doluydu. Bu dere çevresinde cıvıl cıvıl ,küçücük bahçelerin içinde sürdürülen bir yaşamla karşılaşmıştım.
Sonraları, 60’lı yıllarda olacak, Meciyeköy’e Ali Sami Yen Stadı yapıldı ve açılış maçı olan Türkiye Bulgaristan maçına gitmiştik. O kadar ölçüsüz bilet satılmış ki, üzerimizdeki açık tribündekiler arkadan gelen baskıya dayanamayıp sapır sapır aşaşıya döküldüler, stad yıkılıyor diye hepimiz sahaya fırladık. Ortalık sakinleştikten sonra maçı ben taç çizgisinin hemen yanından seyretmiştim; bugün bu olay olsa maç kesin iptal edilirdi.
O yıllarda Mecidiyeköy çevrenin sanayi ve alış-veriş merkezi oldu.
Karakolu ve Komiseri Cevat kanunsuzlara göz açtırmazdı.Çevrede herkesi
tanırdı. Ayrıca yazlık sinemaları ünlüydü, yaz gecelerimizin en renkli köşeleriydi…Mecidiyeköy yükseldikçe eski samimiyeti kayboldu gitti,
adeta bir apartman tarlası oldu…Sanırım eski Mecidiyeköylü’lere biraz nostalji yaşatmışımdır. Sevgiyle kalınız.

deniz işcen Ocak 14, 2013 at 10:04 pm

Sevgili Mecidiyeköy Dostları,
Mecidiyeköy hakkında hazırladığım kitap için anılara ve daha fazla bilgiye ihtiyacım var, yardımcı olmak ister misiniz ?

Dr.Deniz İşcen