Göksu Deresi,Göztepe’nin güney yamaçlarından inen sel yataklarının birleşmesiyle meydana gelir ve tepelik bir alanda hafif büklümler çizerek, Göksu Çayırı denilen düzlüğün kuzey kenarında, Boğaz’a dökülür. Aynı ovanın güney kenarından geçen Küçüksu ise Küçüksu Kasrı(http://www.degisti.com/index.php/archives/4489) yanında denize ulaşır. Bu iki akarsuya Batılı seyyahlar, Anadolu veya Asya Tatlı Suları demiştir. Bu isim Bizans devrinde Göksu’ya verilen, Potamion (küçük ırmak) adından türemiştir.

 Göksu ve çevresi, Osmanlılar döneminde büyük önem kazanmıştır. Derenin sandalla dolaşmaya elverişli oluşu, iki yanında ağaçlıklı güzel tepelerin bulunuşu, bölgeye olan ilgiyi arttırmıştır. Zamanla Osmanlının en gözde mesirelerinden biri olan Göksu Evliya Çelebi’ye göre,17.yüzyılda gül bahçeleri, köşkler, değirmenlerle dolu bir mesiredir. IV.Murat (1623-1640) Kandilli’ye(http://www.degisti.com/index.php/archives/2507) kadar servi ormanlarıyla kaplı olan Göksu çevresini düzenletmiş ve buraya Gümüş Servi adını vermiştir.

Göksu deresinin getirdiği çamurun, seramik, çanak, çömlek işlerine uygun olması nedeniyle, çevrede testi yapımı gelişmiştir.

 Kağıthane mesiresi, Patrona ayaklanmasıyla ortadan kalkınca I.Mahmut (1731-1754) Göksu kenarında gösterişli, ahşap bir köşk yaptırmıştır( http://www.degisti.com/index.php/archives/4489).  Göksu ve çevresi 19.yüzyıl sonralarına kadar rağbet görmüş;derenin kıyısına, kır gazinoları, kahvehaneler, ortaoyunu sahneleri inşaa edilmiştir.

Göksu deresi 1909 yılındaki taşkın da, çevresinde önemli tahribata yol açmış;ardından gelen savaş yıllarının da etkisiyle, 1920 den sonra Göksu ve çevresine olan ilgi iyice azalmıştır.Derenin kıyısındaki yalılar yıkılmış, köşkler harap olmuş, tahta köprüler yıkılıp yerine beton köprüler yapılmıştır.1950’li ve 60’lı yıllarda yaşanan yoğun ve hızlı yapılaşmadan Göksu’da payını almıştır.

Edebiyatımızda da önemli bir yer tutan Göksu ve çevresi, günümüz İstanbul’unun kaybolan güzelliklerinden biridir.